Честь и мужество заславских солдат / Авт.-сост. В. Р.Ситник [и др.] – Минск: Рифтур, 2005. – 128 с.

Эта книга повествует о героизме и мужестве, проявленными в годы Великой Отечественной войны  жителями Заславля,  и составлена из их личных воспоминаний и биографических материалов участников ВОВ Заславля.

Издание посвящается 60-летию Победы советского народа над немецко-фашистскими захватчиками.

Солонец, Г. Сад его жизни: (Павел Пименович Бирюков, Минский район) / Григорий Солонец // Солдаты Победы / Григорий Солонец; сост. С. А. Головко. — Минск: МОУП «Редакция газеты «Мінская праўда», 2010. — С. 4—6.

Воспоминания фронтового зенитчика П. П. Бирюкова из пос. Колодищи Минского района Минской области.

Карповіч Вікенцій Паўлавічнарадзіўся 20. 01. 1914 г. у в. Калодзішчы Мінскага раёна ў сялянскай сям’і. У 1937 г. скончыў інстытут нацыянальных меншасцяў. Працаваў на мінскім заводзе “Ударнік”.

У Чырвонай Арміі з 1938 г. У 1938 г. скончыў Барысаглебскую ваенную авіяцыйную школу лётчыкаў. Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны.

Камандзір звяна 16-га гвардзейскага знішчальнага авіяцыйнага палка (20-я змешаная авіяцыйная дывізія 18-й арміі Паўднёвага фронту). Да сакавіка 1942 г. старшы лейтэнанат В. Карповіч здзейсніў 126 паспяховых баявых вылетаў на разведку і штурм варожых войскаў, на суправаджэнне бамбардзіроўшчыкаў, на прыкрыццё сваіх войскаў, удзельнічаў у 20 паветраных баях, збіў варожы знішчальнік.

Загадам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 6. 06. 1942 г. за ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання і выяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм старшаму лейтэнанату В. П. Карповічу нададзена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медаля “Залатая Зорка”.

У 1944 г. лётчык-знішчальнік скончыў Ваенна-паветраную акадэмію і вярнуўся на фронт у свой полк. Служыў на пасадзе намесніка камандзіра авіяпалка.

З 1941 г. па 1945 г. здзейсніў 263 паспяховых баявых вылетаў, правёў 35 паветраных баёў, штурмаваў варожыя войскі, вёў разведку, суправаджаў бамбардзіроўшчыкі і штурмавікі. У паветраных баях знішчыў 3 варожыя самалёты асабіста і 5 —  у групе.

Пасля вайны працягваў службу ў ваенна-паветраных сілах СССР. З 1960 г. палкоўнік В. П. Карповіч у запасе, затым — у адстаўцы. Жыў у Краснадары. Памёр 12. 04. 1996 г. Пахаваны ў Краснадары на Славянскіх могілках. 

Карпович, В.На «Ишаках» и «МиГах»!:мемуары / В. П. Карпович.—Москва:Эксмо, Яуза. — 2007. – 168с.

55-й истребительный авиационный полк (позднее — 16-й гвардейский истребительный Сандомирский ордена Александра Невского авиационный полк) хорошо известен любому читателю, интересующемуся историей воздушной войны 1941–1945 гг. История этой части, ставшей одной из самых результативных по числу уничтоженных самолетов врага и по количеству летчиков, удостоенных звания Героя Советского Союза, отражена в многочисленных воспоминаниях летчиков, воевавших в ней. Предлагаемая книга воспоминаний Героя Советского Союза Викентия Павловича Карповича позволяет взглянуть на события первого года войны с другой стороны.«На «Ишаках» и «Мигах»!» — это не только мемуары, но и подробная хроника боевых действий 55-го полка, основанная на длительном изучении документов Министерства обороны РФ.

Бачыла Фёдар Апанасавічнарадзіўся 21. 01. 1924 г. у в. Бардзілаўка Мінскага раёна. У 1938 г. скончыў сем класаў сярэдняй школы, напярэдадні вайны — 1-ю Мінскую школу фабрычна-заводскага навучання. Працаваў каменшчыкам.

Удзельнік партызанскага руху на Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны, журналіст, заслужаны работнік культуры Беларусі (1974 г.).

Скончыў Рэспубліканскую партыйную школу пра ЦК КП(б)Б (1948 г.). Камандзір дыверсійнай групы партызанскага атрада імя С. Лазо 3-й Мінскай партызанскай брыгады імя С. Будзёнага.

Пры непасрэдным кіраўніцтве Ф. Бачылы і яго асабістым удзеле за гады акупацыі былі пушчаны пад адхон 28 варожых эшэлонаў, у выніку чаго былі знішчаны 12 цягнікоў, 150 вагонаў, на ўсталяваных ім мінах былі падарваны 14 адзінак тэхнікі, забітыя 192 і параненыя 147 варожых салдат і афіцэраў.

Падчас “палявання” на патрулі, што ахоўвалі чыгунку, Ф. А. Бачыла знішчыў 10 нямецкіх салдат. Узяў у палон 24 чалавекі. Таксама прымаў актыўны ўдзел у разгроме варожых гарнізонаў у Русінавічах, Сенніцы, Міхайловічах, Самолева і іншых населеных пунктах.

Некалькі разоў быў паранены. Узнагароджаны медалём “Партызану Вялікай Айчыннай вайны” І ступені, а таксама ордэнам Леніна (1948 г.).

У пасляваенны час Ф. А. Бачыла працаваў камсоргам ЦК УЛКСМ, з 1949 г. — у рэдакцыі газеты “Чырвоная змена”. У 1981 г., пасля выхаду на пенсію, выдаў свае ўспаміны “Застаюся жыць”. Памёр 25. 11. 1992 г.

Бачыла, Х. А. Застаюся жыць / Хведар Бачыла; прадм. А. Асіпенкі. — Мінск: Беларусь, 1992. — 174 с.

Аўтар — адзін з адважных мінёраў, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, камандзір дыверсійнай групы. У кнізе партызан расказвае пра сябе, сваіх таварышаў і паплечнікаў на вайне і пасля вайны.

Вечная памяць паўшым, нізкі паклон жывым. 1945–2010: матэрыял да Мінскага абласнога фестываля бібліятэчнай творчасці “Сэрцам да подзвігу дакрануся” / Мінская раённая цэнтральная бібліятэка. – Міханавічы, 2010.

У выданніпрадстаўлены лепшы вопыт работы бібліятэк па патрыятычным выхаванні.

Путь от Москвы до Берлина: Фронтовые воспоминания ветерана Великой Отечественной войны Божко Михаила Акимовича / Минская районная центральная библиотека. – Михановичи, 2012.

Славный путь  военной службы Божко Михаила Акимовича во время Великой Отечественной войны.

“Партызанская брыгада імя Шчорса”: краязнаўчы матэрыял: інфармацыйнае выданне / Мінская раённая цэнтральная бібліятэка; складальнік С. А. Ярашэвіч. – Міханавічы, 2014.

Аб стварэнніі баявой дзейнасці партызанскага атрада імя Шчорса на тэрыторыі Мінскага раёна. 

Ці не таму мы жывем, што памерлі яны?: інфармацыйнае выданне / Мінская раённая цэнтральная бібліятэка. – Міханавічы, 2014. – 19 с.

У выданні змяшчаюцца звесткі аб загінуўшых і зніклых у гады Вялікай Айчыннай вайны земляках.